NLP zostało opracowane przez Richarda Bandlera i Johna Grindera w latach 70-tych w ramach Human Potential Movement. Zdefiniowali oni NLP jako "badanie struktury subiektywnego doświadczenia". Pierwotnym celem twórców NLP było poznanie skutecznych czynników skutecznej terapii i możliwość przekazania jej innym.

Programowanie neurolingwistyczne (NLP) – uporządkowany zbiór technik oraz metod pracy z wyobrażeniami nastawionych na tworzenie i modyfikowanie wzorców postrzegania i myślenia u ludzi. Centralnym elementem NLP są założenia wstępne NLP, które zostały nazwane przez Bandlera i Grindera podstawowymi wzorcami zachowań przy "modelowaniu" ludzi sukcesu.

Dwanaście najważniejszych "założeń wstępnych" to:

  1. Mapa to nie terytorium. (Zob. Alfred Korzybski)
  2. Ludzie w ramach własnego modelu świata dokonują zasadniczo najlepszego możliwego dla nich wyboru.
  3. Każde zachowanie wypływa z dobrych zamiarów. Akceptacja subiektywnych, pozytywnych zamiarów nie ignoruje możliwych konsekwencji czynu. Ona służy w kontekście porady do przemiany negatywnej wizji własnej osoby.
  4. W każdym człowieku istnieją wszelkie, potrzebne zasoby, aby rozwiązać jego własne problemy.
  5. Pozytywna ocena danej osoby jest niezmienna, ale adekwatność jej zachowania może być wątpliwa.
  6. Nie ma błędów ani braków w komunikacji. Wszystko jest sprzężeniem zwrotnym. Poprzez takie założenie wstępne otwiera się droga do przyjmowania krytyki bez urazy. Według Paula Watzlawicka jednostronne obwinianie się (współzależność), jest zasadniczo fałszywe.
  7. Znaczenie komunikacji leży w reakcji, jaką się otrzymuje. Nie liczy się to, co robisz, ale jak reaguje na Ciebie Twoje otoczenie.
  8. Jeżeli coś nie działa, zrób coś innego. Bądź otwartym na wszystko, co funkcjonuje. Bądź otwarty na szukanie alternatywnych rozwiązań.
  9. W skądinąd stałym systemie element z największymi możliwymi opcjami behawioralnymi kontroluje system. Od doradcy wymagana jest elastyczność zachowania.
  10. Opór ze strony klienta oznacza brak elastyczności ze strony doradcy. Zawsze istnieje jakieś alternatywne rozwiązanie.
  11. Celem każdej komunikacji nie jest zamiar, ale wywołanie reakcji w drugiej osobie. Założenie to odpowiada aksjomatowi Paula Watzlawicka: Prawdą nie jest to, co powiedział A; prawdziwe jest to, co zrozumiał B.
  12. Jeżeli ktoś potrafi robić coś konkretnego, to możliwe jest modelowanie (naśladowanie) tego zachowania i przekazywanie jego dalej.